Skarby. Kwestia optyki.

Czytam ten tytuł i czuję,  że to będzie najkrótszy post świata.
Czytam tytuł i brak mi słów. I jednocześnie wiem, że gdy zacznę pisać - może ich być nieskończenie wiele. A i tak - konkluzja będzie jedna.

Skarby.

To,  że jestem; że żyję już tyle lat, ile żyję; że miałam trudno w dzieciństwie i w młodości; że mam niesamowitą siostrę, która jest ciekawą i pełną ciepła kobietą oraz to, że między nami jest głęboka i mądra bliskość. Skarbem jest córeczka mojej siostry i wszystko co z nią związane.

Moje chcenie. Życia bardziej, pełniej,  wola życia i czynienia jakości. Na przekór a nawet właśnie dzięki trudom i przeszkodom. Zawsze.

Ludzie. Wszyscy ludzie, którzy stanęli na drodze mojego życia. Na chwilę,  na długo; na szczęście i uśmiech, na mądrość,  na doświadczenia, na ból, na smutek, na łzy. Skarby.

Chwile. Momenty. Ich zapachy, kolory, dźwięki, moje uczucia. Żywe życie. Docenianie piękna. Zawody, rozczarowania, tęsknoty - wykluwacze jakości.

Skarby. Odwaga bycia, odwaga życia. Ogrom talentów oraz odwaga ich wykorzystywania i pomnażania. Powołanie i misja życia. Wyraźna świadomość po co jestem. I odwaga robienia tego co ważne, robienia marzeń.

On. Miłość. Trudna droga do. Mąż. Dom. Budowanie domu. Rodzina. Robienie miłości, codziennie. Sztuka wyboru, kwestia zaangażowania i niezłomności. Nauka i rozwój. I dwie kreski na teście po latach - całym życiu - myślenia, że to się nigdy nie zdarzy. Nie mi. Dwie piękne kreski.

Skarby.

Docenianie wszystkich i wszystkiego. Zdolność znajdywania wartości we wszystkim.

Skarby.
Po prostu życie i jego wszystkie kolory.

Z banalną prostotą:

BOGACTWO TO KWESTIA OPTYKI.

JEŚLI SKUPIASZ SIĘ NA BRAKU - JESTEŚ NIESZCZĘŚLIWA I CZUJESZ SIĘ BIEDNA.

GDY SKUPIASZ SIĘ NA DOCENIANIU,  NA TYM CO MASZ - CZUJESZ SIĘ SZCZĘŚLIWA I BOGATA.

Ja doceniam. I WSZYSTKO JEST SKARBEM.

La vida