Ten moment

Mam taki album, który mogłabym zatytułować „ten moment”. Ten album istnieje tylko w mojej głowie, a ściślej mówiąc, tylko w mojej pamięci. Gromadzę w nim wspomnienia różnych sytuacji, świadectwa przebłysków świadomości, które okazały się dobrymi momentami, bo nawet jeśli były trudne, to mnie czegoś uczyły albo czyniły mnie szczęśliwą. Wyświetla mi się potem taka stopklatka, do której przyklejone są kolorowe uczucia, ludzie, słowa, zapachy, dźwięki. Czasami nawet dziwię się, jak po latach, z albumu wypadają niektóre z tych obrazków, bo okazują się wcale nie aż tak ważne w obliczu prądu życia.

W mojej galerii znajduje się obraz małej, zapłakanej, skrzywdzonej dziewczynki, ale też dziewczynki uśmiechniętej. Są wizerunki innych osób - o łagodnych obliczach i o twarzach wykrzywionych nienawistnie. Przechowuję i jedne i drugie. Pierwsze ku radości, drugie ku przestrodze.

Są też zdjęcia reportażowe. Na jednym z nich uwieczniłam piękny majowy, słoneczny dzień i mamę z sąsiadką stojące na ścieżce do domu, mama z otwartymi ramionami i szczerym uśmiechem, bo biegnę do niej z laurką i jakimś badylkiem. Jest taki obrazek z wygodną gałęzią na jabłonce. Tam uciekałam i chowałam się od świata, by poradzić sobie z emocjami kotłującymi się w nastolatce. Jest obrazek chłopaka o ciepłych, delikatnych rękach, który wtula swoją twarz, której zupełnie nie pamiętam, w moje włosy i przy którym po raz pierwszy poczułam takie dorosłe podniecenie.

Czasami są zdjęcia wydarzeń, które przeżywałam wspólnie z bliskimi, ale gdy o nich rozmawiamy, okazuje się, że oni zupełnie tego nie pamiętają albo, że ja zapamiętałam coś całkiem inaczej. Kiedyś mnie to dziwiło, a teraz wiem, że każdy ma swojego wewnętrznego fotografa i inną światłoczułą kliszę.

Kilka lat temu, przyszło mi do głowy, że to już tyle życia, a w albumie tak mało miejsca, więc trochę go uporządkowałam. Wyrzuciłam z mojej księgi z momentami trochę śmieci. Zostało jeszcze kilka bohomazów, które jakoś trudno wyrzucić, ale może jeszcze i na nie przyjdzie czas.

Teraz częściej sama łapię momenty, które zachowuję w pamięci i umieszczam w albumie. Dbam o to, by było w nim znacznie więcej, może mniejszych, ale wyraźnych pogodnych i ładnych obrazów, choć życie podrzuca i te zamazane, zamglone i mroczne, to akceptuję (czasem z trudem) jego wyroki, ale dbam o to, o co zadbać mogę. Dlatego wytrwale zbieram ciepłe, słoneczne fotografie, by przeważały w moim albumie nad tymi czarnobiałymi.

Może za dwadzieścia lat znów coś wyrzucę, by zrobić jeszcze trochę miejsca na ważne, z przyszłej perspektywy momenty. Póki co, uczę się łapać jak najwięcej tych chwil, w których człowiek czuje, że życie w nim pulsuje miarowym, dobrym rytmem, wspólnym dla wszystkiego i dla wszystkich. Migawki z tych najpiękniejszych, najzwyklejszych i najbardziej poruszających chwil pieczołowicie wklejam do albumu, bo to ten moment....

Jaga